Man van Honderd Mandaten

Om de touwtjes aaneen te kunnen knopen, werkte Christian Dumolin op zijn zestiende als pompbediende. Vandaag staat hij aan het hoofd van de Kortrijkse Koramic Investment Group en is hij de vierde rijkste man van West-Vlaanderen. “Je leert veel als je van nul begint. Als pompbediende heb ik respect gekregen voor geld. Een euro is een euro.”

Jarenlang stond Christian Dumolin (64) aan het hoofd van bouwmaterialengigant Koramic. “Mijn grootvader begon in 1883 met een dakpannenbedrijf in Kortrijk en heeft de zaak groot gemaakt”, vertelt hij. “Toen mijn familie me vroeg of ik de zaak wou runnen, ging het heel slecht met het bedrijf. Ik had er eerst niet veel zin in, want een van mijn stelregels is: doe nooit zaken met familie en vrienden.”

Toch kocht Christian Dumolin in 1980 het familiebedrijf voor een habbekrats. “Ik ben een volbloed ondernemer. Een entrepreneur. Ik hou niet van routine. Net als mijn grootvader wil ik dingen opbouwen. Hij is meer dan 90 geworden. Daarna ging de zaak over naar zijn broer. Die stond aan de leiding tot zijn 86^e. Zoals zoveel bedrijven in die tijd stagneerde Koramic. Er woedde een revolutie in de bouw, maar mijn grootvader en mijn grootoom volgden niet. Begin jaren tachtig kwam er dan een zware crisis. De openbare werken lagen plat en er werd veel geïmporteerd uit het buitenland. Ik kon niet anders dan de helft van het personeel op pensioen sturen of ontslaan. Toen heb ik geleerd wat crisismanagement inhoudt. Ik heb van de crisis geprofiteerd om een paar nieuwe uitdagingen aan te gaan. We zijn overgeschakeld van dakpannen naar bakstenen, hebben een alliantie gesloten met een andere groep en hebben ook een flinke dosis geluk gehad.”

Al die jaren was Christian Dumolin ook actief als investeerder in andere bedrijven en sectoren. “Een paar jaar geleden besloot ik om die nevenactiviteit uit te bouwen tot onze hoofdactiviteit.” Vandaag is Dumolin ceo en voorzitter van de Koramic Investment Group. Van op de derde verdieping van zijn recent gebouwde glazen Koramicbuilding houdt hij de teugels van zijn imperium stevig in handen. Met een vermogen van ruim 340 miljoen euro prijkt Christian Dumolin op de vierde plaats op de ‘rich list’ van West-Vlaanderen. Dumolin: “In het begin van een carrière is geld een doel. Als je van nul start, wil je een huis hebben, een auto en wat comfort. Maar als je wilt ondernemen, is het belangrijk dat geld snel een middel wordt in plaats van een doel. Elke ondernemer kent tegenslagen, of schat sommige deals verkeerd in. Zo hebben wij veel geld verloren aan technologie. Niet alleen aan Lernout & Hauspie, ook aan veel andere technologiebedrijfjes. Ik vind het voor onze regio nog altijd jammer dat Lernout & Hauspie op een debacle geëindigd is. Hun product was goed – de geschiedenis bewijst dat. Maar ze wilden te snel gaan. The sky was the limit, ze hebben een paar fouten gemaakt en hebben zich laten meesleuren door de hele hype. Ik wil Jo Lernout en Pol Hauspie niet vrijpleiten, maar de Amerikaanse beurs is een gevaarlijke plaats. Dat hebben zij aan den lijve ondervonden. We hebben ook nog andere internationale technologieprojecten gesteund, waar we uiteindelijk ook veel geld aan verloren hebben. Ik vind dat niet erg. Een deel van het geld dat ik verdien, moet ik terug geven aan de maatschappij. Dat geld dient om te ondernemen. Soms kan er dan iets mis gaan.”

Angelsaksische wind

Hoe belangrijk is ethiek voor ondernemer Christian Dumolin? “Heel belangrijk. Als ik in Palermo was geboren, hanteerde ik nu misschien een andere manier van zakendoen. (lacht) Ik heb altijd zeer ethisch geleefd en ik wens dat mijn medewerkers dat ook doen. Je geraakt nergens als je niet op een ethisch verantwoorde manier handelt. Mensen zijn geen kleenexjes. We moeten ze als zakdoeken behandelen en er zorg voor dragen. Toch is de ondernemerswereld ingrijpend veranderd. Veertig jaar geleden deden we nooit beroep op advocaten en hadden we geen juristen in dienst. Een woord was een woord. Als het mis ging, werd er soms hard op tafel geklopt. We werkten toen lokaal en konden onze partners in de ogen zien. Nu waait er een Angelsaksische wind en worden er ingewikkelde, tijdrovende en dure contracten gemaakt, want iedereen wil voor alle risico’s ingedekt zijn. Het Angelsaksische model in de ondernemerswereld ligt met zijn ethos van hebzucht mede aan de basis van de kredietcrisis. Ik ben een industrieel. Ik bouw iets op lange termijn. Stap na stap. Maar het moet nu snel gaan en mensen willen zeer vlug geld verdienen. Dat is gevaarlijk. We zitten in een totaal andere wereld dan vroeger. Het grote verschil is de overvloed aan informatie. Vroeger was het moeilijk om iets te weten te komen: je moest echt gaan zoeken in encyclopedieën. Informatie kostte ook geld. Als ik nu iets over iemand te weten wil komen, vind ik dat in een paar muisklikken op het internet. Die informatie is niet allemaal even betrouwbaar, maar ze is wel gratis. Alles gaat bijzonder snel, en dat heeft ook de crisis geïntensifieerd. Goed nieuws zien mensen als te goed, slecht als te slecht. Ze willen snel veel hebben, en zijn niet meer geduldig.”

Heeft Dumolin sinds het uitbreken van de kredietcrisis ooit gepanikeerd? “Zeker. Ik bekleed een aantal functies waardoor ik enig zicht op het bankwezen heb. Toen er zware problemen bij Fortis dreigden, stond ik in contact met mensen die de hele zaak van zeer nabij volgden. Op dat moment besefte ik dat het een wereldcrisis kon worden. Ik was regent bij de Nationale Bank toen de euro ingevoerd werd. Dat was een belangrijke stap, maar ik had nooit durven denken dat de euro zo’n impact zou hebben op het bezweren van de crisis. Zonder euro was de frank misschien wel veertig procent gedevalueerd. De euro heeft ons gered. Ik ben toch stevig geschrokken, want dit is de grootste crisis sinds de jaren twintig. Niemand weet hoe het nu verder zal evolueren. Het wordt niet erger, maar het zal wel nog een tijd duren voor de economie echt zal aanzwengelen. Misschien is het ook maar best dat we niet opnieuw in een oververhitte economie terechtkomen. Langzame groei is beter. Dan blijft de vraag naar grondstoffen onder controle.”

 

Man van Honderd Mandaten

Naast ondernemer is Christian Dumolin een kei in netwerken. Hij bekleedt ontelbaar veel bestuursmandaten – bezoldigde en onbezoldigde – wat hem de ‘eretitel’ Man van Honderd Mandaten opleverde. Hij was regent bij de Nationale Bank en lid van de Raad van Toezicht van de Bankcommissie (CBFA). Hij zetelt onder andere in het bestuur van Spector. “Het is belangrijk voor een ondernemer dat hij een goed netwerk heeft”, stelt hij. “Een netwerk is niet hetzelfde als de Ku-Klux-Klan. Een ondernemer móet netwerken en moet contacten hebben. Ik heb netwerken nooit aangevoeld als een louche activiteit van ondernemers en politici die afspraken maken in een duistere businessclub. Door mensen te leren kennen, krijg je zaken gerealiseerd. Tien jaar geleden heb ik het Netwerk Innovatie Kortrijk opgericht. Elke maand komen 250 mensen uit verschillende geledingen uit de regio samen: de burgemeester, verantwoordelijken van de vakbonden, werkgevers, mensen uit de culturele sector en uit de gezondheidszorg… We overleggen dan over allerlei mogelijke projecten voor de streek.”

Op dat moment in het interview opent Dumolins assistente heel voorzichtig de deur. “Tim kan uw Ferrari niet binnenzetten, mijnheer Dumolin”, zegt ze, “want uw Bentley staat in de weg.”

“Da’s geen probleem”, repliceert haar baas. “Het zijn toch oude auto’s.” Hij lacht lang en luid. “Ik ben een gepassioneerd verzamelaar van oldtimers”, zegt hij dan. “Ik heb er teveel. Telkens als ik een nieuwe koop, zweer ik: nu is het de laatste. Ik ben geen passieve kerel, ik zal niet in een zetel gaan zitten of petanque spelen. Ik hou van actie, stress en adrenaline. Vandaar dat ik ook race met die oude wagens. Mijn oudste auto dateert van 1928. Ik rij ook graag met de moto. Een Harley Davidson. Ik hou van dat typische geluid. Een Harley is een manier van leven. Hij ademt non-conformisme. Wie met een Harley of een oldtimer rondrijdt, wordt door iedereen geaccepteerd.”

Revolutionair

De Koramicbuilding lijkt wel een galerie vol moderne kunst. In de inkomhal staat een kunstwerk in spaanderplaat van Jan De Cock, middenin de kamer van Christian Dumolin schittert een gotische betonmixer van Wim Delvoye en aan de muur prijkt een monumentale Panamarenko. “Het is opnieuw dat non-conformistische van die moderne kunstenaars dat me heel sterk aanspreekt”, zegt hij. “Ik ken Wim Delvoye vrij goed. Hij is geëngageerd met zijn werk bezig. Het werk van Jan De Cock is een beetje extremer. Ik krijg er veel reacties van bezoekers op: ‘Wanneer is je keuken af?’ (lacht). Toen we dit kantoor aan het bouwen waren, zei ik tegen Jan: ‘Ik zou graag hebben dat je op een plaats ‘iets doet’.’ Op een dag stormde hij mijn bureau binnen. ‘Ik weet wat ik ga doen, Christian. Ik wil de inkomhal hebben.’ Later is Jan zo vrij geweest om er ook nog de kleine vergaderzaal bij te nemen. Ik vind dat fantastisch. Ik praat graag met artiesten omdat ze met een andere dimensie bezig zijn.”

Stamt Christian Dumolin uit een kunstminnend milieu? “Nee. Mijn passie voor moderne kunst dateert van in mijn studententijd. Mijn ouders zijn in lastige omstandigheden uit elkaar gegaan. Vanaf mijn zestiende heb ik voor mezelf moeten zorgen. ’s Avonds en in de weekends werkte ik als pompbediende. Ik moest keihard zwoegen om rond te komen. Op vrijdag- en zaterdagavond zag ik al die jonge gasten met mooie madammen in hun blitse auto’s. Het was de tijd van de minirok. Ik heb toen snel voor mezelf uitgemaakt dat ik niet mijn hele leven als pompbediende zou slijten. Ik ben vlug zelf auto’s beginnen verkopen en heb samen met een vriend een handel in tweedehandsauto’s uit de grond gestampt. Ik zat nog in de humaniora. Je leert veel als je van nul begint. Als pompbediende heb ik respect gekregen voor geld. Een euro is een euro.”

“De mensen van mijn generatie waren in hun jeugd veel meer revolutionair dan de huidige jongeren. Wij wilden verandering. We engageerden ons in de politiek. Ik heb op de barricaden gestaan, ja. Ik droomde zelfs van een politieke carrière.”

Bij welke partij? “Bij de liberalen. Ik ben voor de grote partijen. Momenteel heb ik evenveel vrienden bij CD&V, VLD en SP-A. Het onderscheid is minder groot dan vroeger. In alle drie die grote partijen zitten zeer verstandige mensen.”

Denkt Christian Dumolin op zijn 64^e al aan zijn pensioen? “Wat is dat? Niet meer gaan werken? Dan ben ik altijd op pensioen geweest, want ik heb nooit het gevoel gehad dat ik aan het werk was. Tot voor kort was ik zeven dagen op zeven bezig, dat is normaal als je werk je passie is. Het gevaar is groot dat je er teveel in opgaat. Kunst helpt me mijn geest vrij te maken. Maar ik zal nooit stoppen om vervolgens in de zetel de krant te gaan zitten lezen. Het is voor een ondernemer belangrijk dat hij kan terugvallen op een stabiel gezin. Ik heb mijn kinderen zeer laat gekregen. Mijn dochter is 14. Ze is geboren op mijn 50^e. Mijn zoon is een speciaal geval. Ik heb hem op mijn 45^e gekregen en hij was toen al 8. Ik ben getrouwd met een weduwe. Op mijn huwelijksdag had ik meteen een vrouw en een zoon. Dat was niet vanzelfsprekend, want ik heb vroeger nogal goed van het leven geprofiteerd. Ik had geen kinderen, ik was vrij. Ik had geen belemmeringen en geen verantwoordelijkheidsgevoel. Dat was natuurlijk goed voor de business. Ik nam meer risico, want er was toch niemand waar ik voor moest zorgen. Maar op een bepaald moment heeft een mens toch houvast nodig. Na mijn huwelijk werd ik me snel bewust van mijn grotere verantwoordelijkheid. Ik probeer nu meer tijd vrij te maken voor mijn gezin. Al blijft dat eerlijk gezegd nogal beperkt. Maar kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit.”

©Jan Stevens