‘Biden lijkt een aardige opa en een lieve uncle Joe. Ik leerde hem kennen als seksueel roofdier’
“It never happened”, reageert Amerikaans presidentskandidaat Joe Biden (77) op de beschuldiging van Tara Reade (56) dat hij haar 27 jaar geleden aanrandde. Zijn staalharde ontkenning maakt op haar geen indruk. “Hij klinkt als de echo van Harvey Weinstein en Donald Trump.”
In oktober 2017 was Joe Biden er als de kippen bij om de net in opspraak gekomen filmproducent Harvey Weinstein met de grond gelijk te maken. In een toespraak aan de Rutgers-universiteit in New Jersey veroordeelde de voormalige Amerikaanse vice-president “het walgelijke gedrag van die zeer machtige figuur uit Hollywood”. De snelle ondergang van Weinsteins miljoenenbedrijf als gevolg van de #MeToo-beschuldingen vond Biden als straf niet voldoende. “Ik hoop op grotere gevolgen”, zei hij. “Seksuele aanvallen gaan niet over seks, maar over machtsmisbruik. De dappere getuigenissen van Weinsteins slachtoffers redden nu andere vrouwen. Het is hoog tijd dat ook de machtige mannen in Hollywood beginnen spreken. Want stilte is medeplichtigheid.”
Vandaag is Joe Biden de kandidaat van de Democraten om president te worden van de Verenigde Staten. Op 25 maart van dit jaar beschuldigde zijn voormalige medewerkster Tara Reade hem in de podcast The Katie Halper Show van verkrachting. Het was niet haar eerste beschuldiging. Een jaar eerder was Reade één van de acht vrouwen die zeiden door Biden te zijn lastig gevallen. Hij zou hen ongevraagd betast en/of gekust hebben. Biden reageerde toen met de korte boodschap dat hij van nature een knuffelaar is. “Nooit had ik het gevoel dat ik me ongepast gedroeg. Als gesuggereerd wordt dat ik dat wel deed, wil ik daar respectvol naar luisteren.”
Na de aantijging van verkrachting hulde Joe Biden zich meer dan een maand in stilzwijgen. Op vrijdag 1 mei reageerde hij voor het eerst in het MSNBC-acutaliteitenprogramma Morning Joe, waar hij door presentatrice Mika Brzezinski twintig minuten lang stevig op de rooster werd gelegd.
“It never, never happened”, zei Biden toen meermaals. Hij had zelfs geen enkele herinnering meer aan u, mevrouw Reade.
Tara Reade: “Hij klonk bijna letterlijk als Harvey Weinsteins verdediging op diens proces: ‘That never happened.’ Hij klonk ook als de echo van Donald Trump nadat die door E. Jean Carroll beschuldigd was van verkrachting: ‘That never took place.’”
Wat gebeurde er precies op die bewuste dag in 1993, toen Biden senator was en u een van zijn stafmedewerkers?
Reade: “Ik moest hem een sporttas brengen. ‘Hey Tara, kom hier’, zei hij. Voor ik het goed en wel besefte, duwde hij me tegen de muur. Hij mompelde iets en probeerde me te kussen. Ik voelde zijn hand onder mijn rok glijden. Hij probeerde mijn slipje naar beneden te trekken en ik voelde hoe zijn vingers me penetreerden. ‘Wil je ergens anders naartoe?’ hijgde hij in mijn oor. Ik trok me terug en duwde hem van me af. Hij snauwde: ‘Komaan zeg, ik hoorde dat je me aardig vond?’”
Ook in de Amerikaanse wet wordt dat verkrachting genoemd.
Reade: “Dat was het ook. (stilte) Nadat ik hem had weggeduwd, keek hij me aan en siste: ‘Je bent niets. Helemaal niets.’ Ik vermoed dat hij schrok van de angst op mijn gezicht, want hij pakte me bij de schouders en zei: ‘Je bent oké. Je bent een fijn meisje. Het is goed.’ Daarna wandelde hij weg alsof er niets was gebeurd. Hij raakte niet in paniek en bood me geen zwijggeld of iets anders aan. Blijkbaar wist hij dat ik vanzelf mijn mond zou houden. Daarom ben ik er nu vrij zeker van dat ik niet zijn eerste slachtoffer was.
“Ik trilde over mijn hele lijf en was verkild tot op het bot. Nadat hij was verdwenen, zakte ik als een hoopje ellende ineen.”
Hoe was u bij Biden terechtgekomen?
Reade: “Ik stam uit een artistiek gezin uit de staat Wisconsin. Mijn vader was journalist en schrijver en mijn moeder schilderde. Toen ze jong was, trok zij naar Europa, waar ze een tijd als beeldhouwster op het eiland Malta leefde. Ik wou actrice worden en van mijn 16e tot mijn 26e jaagde ik die droom na. Ik speelde een paar rollen en probeerde in Los Angeles als model aan de bak te komen. Dat lukte maar moeizaam en op een bepaald moment besloot ik een job te gaan zoeken in Washington DC, het politieke hart van de VS. In de winter van 1991 kon ik als stagiair aan de slag bij de Democratische volksvertegenwoordiger Leon Panetta. Hij werd later directeur van de CIA.”
Als stagiair werd u niet betaald?
Reade: “Ik werd niet betaald, maar verzamelde zo wel studiekrediet. Want mijn ultieme doel was: terug gaan studeren en een rechtendiploma halen. Ik wou ooit zelf in de politiek stappen, voor de Democratische Partij. Ik werkte mee aan een project rond wetgeving voor dierenwelzijn dat door Panetta gefinancierd werd. Mijn stage bestond voor een groot deel uit documenten kopiëren en enveloppen dichtkleven en frankeren. Daar was ik niet goed in. (lacht) Gelukkig mocht ik ook vergaderingen organiseren en bezoekers rondleiden op Capitol Hill.
“Toen ik een vacature zag voor een echte job als field manager in het kantoor van senator Joe Biden, twijfelde ik geen seconde. Ik werd aangenomen en stuurde tweehonderd vrijwilligers aan die campagne voerden voor de herverkiezing van de alom gerespecteerde Democratische senator uit Delaware. Hij won glansrijk en in november 1992 solliciteerde ik voor een job als stafmedewerker in zijn kantoor. Na een verkennend telefoontje werd ik uitgenodigd voor een gesprek met een vrouw van de personeelsdienst. Ik werd meteen aangenomen.”
Want u was de gedroomde kandidaat?
Reade: “Joe Biden wandelde toevallig voorbij ons tafeltje. Hij keek me aan en vroeg mijn naam. Tegen de vrouw die me aan het interviewen was, zei hij: ‘Hire her.’”
Hoe belangrijk was senator Joe Biden begin jaren negentig in de Amerikaanse politiek?
Reade: “Hij had veel macht. Hij was voorzitter van de belangrijke Senate Judiciary Committee, wat hem nogal wat prestige opleverde. Maar toen ik bij hem als stafmedewerker aan de slag ging, had dat prestige net een flinke deuk gekregen. Tijdens de hoorzittingen eind 1991 voor de aanstelling van een nieuwe rechter bij het Hooggerechtshof, getuigde juriste Anita Hill dat de Republikeinse topkandidaat Clarence Thomas haar verschillende keren seksueel had lastiggevallen. Vier andere vrouwen waren bereid onder eed voor het Committee te komen getuigen dat Hill de waarheid sprak. Maar de Democratische voorzitter Joe Biden behandelde Hill alsof ze een leugenaar was. Hij gooide het op een akkoordje met de Republikeinen, weigerde de getuigenissen en Thomas raakte probleemloos benoemd. Bidens aanpak zorgde voor verontwaardiging bij vrouwelijke politici. Later verontschuldigde hij zich bij Anita Hill. Voor zover ik weet, heeft zij zijn excuses nooit aanvaard.”
Joe Biden was toen toch een grote voorvechter van vrouwenrechten? Staat hij niet aan de wieg van de wet die geweld tegen vrouwen verbiedt?
Reade: “Die Violence against Women Act dateert van 1994 en diende volgens sommigen om Bidens blazoen na Anita Hill op te poetsen. Vóór ’94 stemde hij verschillende keren tégen de invoering van zo’n wet. Door plots die wet actief te steunen, kroonde hij zichzelf tot kampioen vrouwenrechten.
“Ik werkte rechtstreeks voor Biden van november 1992 tot augustus 1993. Ik kreeg de stagiairs onder mijn hoede en werd bij vergaderingen ingezet als verslaggever. Soms deed de persdienst beroep op me; eigenlijk was ik een administratief manusje-van-alles. Ik was dolenthousiast, maar dat bekoelde snel, want het duurde niet lang of Joe Biden begon me seksueel te intimideren. Terwijl ik niet naar Washington DC gekomen was om door een senator te worden lastiggevallen, maar om er zelf een te worden.”
Wanneer was het eerste incident?
Reade: “Eind januari ’93, vlak na de presidentsinauguratie van Bill Clinton. ‘Je hebt prachtige benen’, zei senator Biden. ‘Je bent zo mooi.’ Ik voelde mijn maag ineenkrimpen. Op andere momenten kwam hij achter me staan en legde zijn handen op mijn schouders. Ik voelde hoe zijn vingers mijn nek masseerden en mijn haar streelden. Hij zei dan geen woord. Hij was 50 en ik 28. Hij had mijn vader kunnen zijn en ik voelde me vreselijk geïntimideerd. Ik had veel respect voor hem, maar voelde me totaal niet tot hem aangetrokken. Ik vond zijn ongewenste aanrakingen afschuwelijk, terwijl het ergste toen nog moest komen. (stilte)”
Waarom diende u na de verkrachting geen klacht in?
Reade: “Ik was aangerand door mijn baas, een belangrijk politicus waar ik lang veel respect voor had. Ik was doodsbang voor hem. Ik vertelde mijn moeder wat er gebeurd was en zij wou dat ik naar de politie stapte. Maar die vertrouwde ik niet. In 1993 was de kans heel groot dat je als slachtoffer van aanranding door de politie niet ernstig genomen werd. Zeker als de dader een man met aanzien was. Er waren geen getuigen en Biden had ook gezegd: ‘Niemand zal je geloven.’ Pas onlangs stapte ik naar de politie, nadat ik doodsbedreigingen had gekregen. Ik legde een verklaring af over wat me 27 jaar geleden is overkomen. Daarin zeg ik dat ik bereid ben onder eed te herhalen dat Biden me aangerand heeft.
“Ik heb lang geprobeerd die aanranding te vergeten en wou ze diep in mijn herinnering begraven. Ik vertelde het alleen aan mijn moeder en mijn broer en een paar heel goede vrienden. Ik diende op aanraden van mijn moeder bij de senaat wel klacht in, maar een paar weken later werd ik ontslagen en werd dat interne onderzoek meteen afgevoerd.”
Uw ontslag kwam er op bevel van Biden?
Reade: “Ze zetten me niet meteen op straat, maar speelden het ‘subtieler’. Eerst namen ze me al mijn bevoegdheden af omdat ik zogezegd niet voldeed. Ik moest verhuizen naar een kantoor zonder ramen. Ik zat daar helemaal alleen en had van de ene dag op de andere geen collega’s meer. ‘Jouw job is vanaf nu zoeken naar een andere job’, kreeg ik te horen. Niet veel later lag mijn ontslagbrief op mijn bureau.
“Het vinden van een andere baan in Washington was een hel. Stafmedewerker van Joe Biden was normaal gezien een uitstekende referentie, maar bij mij leek dat enkel deuren te sluiten. Het was alsof ik op een zwarte lijst was geplaatst.
“In de lente van 1993 leerde ik een man kennen die als assistent voor een volksvertegenwoordiger werkte. Hij heette Theo en niet lang voor de aanranding door Biden begonnen we een relatie. Ik vertelde ook aan Theo wat er gebeurd was. Hij hielp me financieel toen Biden me ontsloeg en ik trok bij hem in. We trouwden in 1994, ik raakte zwanger en we kregen een dochter. Maar Theo werd snel gewelddadig en takelde me in februari ’96 zo hard toe dat ik de scheiding aanvroeg. Tijdens de echtscheidingsprocedure voor de rechtbank zei Theo dat ik worstelde met een trauma nadat ik in ’93 door Biden seksueel was lastiggevallen. Die verklaring zit in het archief van het San Luis Obispo Superior Court en werd onlangs door een lokale krant opgedolven.”
Eind april dook een oud fragment op uit de Larry King Live-show van 11 augustus 1993 met de stem van uw moeder, Jeanette Altimus. Ze vraagt: “Wat kan een stafmedewerker in Washington anders nog doen dan naar de pers stappen? Mijn dochter is daar net vertrokken. Zij werkte voor een vooraanstaande senator en kon nergens met haar problemen terecht. Zij koos ervoor om niet naar de pers te stappen, uit respect voor hem.”
Reade: “Een student haalde dat fragment vanonder het stof. Ik ben hem daar heel dankbaar voor. Ik had al eerder tegen journalisten gezegd dat mijn moeder in ’93 met die vraag anoniem naar Larry King gebeld had. Maar ik wist niet dat de opname ook bewaard gebleven was. Mijn mama was in alle staten toen ik haar over de aanranding vertelde. Ze is gestorven in 2016 en toen ik dat fragment terug zag en haar stem hoorde, was het alsof ze me vanuit de dood kwam helpen. Ik was daar helemaal door van streek.”
Toen u met uw verhaal voor het eerst in april 2019 naar buiten kwam, had u het enkel over ongewenste aanrakingen.
Reade: “Ik heb meer dan een kwart eeuw gezwegen en dat was niet goed. De last van dat geheim heeft me totaal ondermijnd. Ik verloor al mijn zelfvertrouwen, huwde een foute man, raakte amper nog aan een fatsoenlijke job. Ik was een grote fan van Barack Obama en toen Joe Biden in 2008 zijn running mate werd, was dat een grote schok. Als alleenstaande moeder met een tienerdochter koos ik ervoor te zwijgen. Want ik was bang voor de gevolgen voor mijn kind als ik in de openbaarheid zou treden. Ik maakte mezelf wijs: ‘Misschien is hij veranderd door wat hij heeft meegemaakt.’”
Want Biden is door het leven niet gespaard.
Reade: “Dat is waar, hij verloor twee kinderen. Een kind moeten afstaan, is het ergste wat je als ouder en als mens kan overkomen. Dat speelde ook mee in mijn beslissing om niet met mijn verhaal naar buiten te komen.
“Tot de Democratische politica Lucy Flores in maart 2019 een essay publiceerde waarin ze beschreef hoe Joe Biden in 2014 ongevraagd achter haar kwam staan, haar schouders beetgreep, zijn neus in haar haar stak, haar besnuffelde en haar lang op het hoofd kuste. Ze was er volledig door van slag en voelde zich vies. Ze had gelijkaardige verhalen van zes andere vrouwen gehoord en vond het daarom ongepast dat die man zijn kandidatuur voor het presidentschap stelde. Flores’ getuigenis was zo dapper dat ook ik besloot niet langer te zwijgen. Want ik wist: Biden was ondanks alles wat hij had meegemaakt geen haar veranderd. Maar ik kon niet meteen alles vertellen; dat lukte me gewoon niet. De schaamte was véél te groot, dus had ik het eerst enkel over zijn ongewenste aanrakingen. Ik was zo vreselijk bang dat ik dacht: ‘Ik sluit me aan bij de seksuele intimidatie van de zeven andere vrouwen.’ Alles waar ik voor vreesde, kwam toen ook uit. Er werden meteen emmers drek over me heen gegooid en dat is nooit gestopt. Inmiddels ben ik alles kwijt en heb ik niets meer te verliezen. Daarom kwam ik in de lente van dit jaar met het volledige verhaal.”
Ik las artikels over u waarin u manipulatief en ‘bedrieglijk’ genoemd wordt.
Reade: “Er zijn kosten noch moeite gespaard om zoveel mogelijk vuil over mij op te spitten. Anita Dunn is topadviseur voor de verkiezingscampagne van Biden. Haar pr-firma SKDKnickerbocker krijgt honderdduizenden dollars om mij in diskrediet te brengen, bang te maken, het zwijgen op te leggen en te vernietigen. Dat zal die hypocrieten niet lukken. De ‘behandeling’ die ik nu van veel Amerikaanse media krijg, is niet anders dan die van veel andere slachtoffers van seksueel misbruik in de VS. Ze proberen van mij een soort dader te maken, een fantast en leugenaar. Ze schrijven uitgebreide artikels over hoe ik als arme alleenstaande moeder mijn rekeningen niet kan betalen. Ze praten met huisbazen die klagen over mijn achterstallige huur en concluderen daaruit dat ik niet te vertrouwen ben. Sorry, maar in de VS leven vandaag wel meer mensen zoals ik die de eindjes niet aan elkaar kunnen knopen.
“Ik probeer recht te krabbelen, maar dat is niet gemakkelijk. Er is zoveel vuiligheid over me rondgestrooid dat geen enkele werkgever bereid is me een nieuwe kans te geven. Ik verstuur sollicitatiebrieven, maar van zodra een personeelsdirecteur mijn naam googelt, komt hij op die artikels terecht waarin ik word afgeschilderd als manipulatieve leugenaar. Wie neemt een monster zoals ik aan?”
Ook een kwaliteitskrant als The New York Times schrijft zeer kritisch over u.
Reade: “Een krant moét kritisch zijn, maar van de berichtgeving in The New York Times ben ik heel erg geschrokken. Volgens hen had ik een geheime relatie met een Rus toen ik als slachtoffer van Biden naar buiten kwam. Dat is volslagen onzin. En stel dat het waar is, wat dan nog? Who cares? Ook zij gingen aankloppen bij huisbazen die door mijn financiële problemen nog een paar honderd dollar van me tegoed hebben. Ik begrijp niet goed wat ze met die stukken willen bewijzen. Wordt een slachtoffer van seksueel misbruik pas geloofd als hij of zij voldoende geld op de bank heeft staan om de huishuur te betalen?”
Volgens uw cv studeerde u op latere leeftijd aan de universiteit van Seattle. Op basis van dat diploma werkte u tien jaar lang als getuige-deskundige in zaken van huiselijk geweld bij de rechtbank van Californië. Eind mei liet de universiteit weten dat u nooit bent afgestudeerd bij hen.
Reade: “Dat verhaal is onderdeel van die beschadigingsoperatie. Ik heb wel degelijk rechten gestudeerd mét een diploma. Na mijn huwelijk met de gewelddadige Theo werd ik met mijn dochter opgevangen in een vrouwenhuis in Seattle. We kwamen er in een beschermingsprogramma terecht en kregen er nieuwe namen en rijksregisternummers. Vanaf dan ging ik als Alexandra McCabe door het leven. Ik begon in die periode te studeren en door die naamsverandering is er iets misgelopen in de universiteitsadministratie. Ik heb in 2004 een rechtendiploma gehaald dat ik u ook kan laten zien. De discussie gaat over mijn bachelor die als basis diende voor mijn rechtenstudies. Die is door een foute elektronische registratie verdwenen in cyberspace. Mijn advocaat is dat nu samen met de universiteit aan het uitzoeken.”
The New York Times is niet het enige medium dat wijst op uw sympathie voor Rusland. Het beruchte Mueller-rapport legde de Russische beïnvloeding tijdens de verkiezingen van 2016 bloot. Misschien hebben de Russen u nu ingehuurd om de reputatie van Joe Biden om zeep te helpen?
Reade: “Het ene moment ben ik een armoezaaier en het andere moment een vetbetaalde Russische agent. Komaan, zeg. Weet u waar ze die ‘Russische connectie’ uit afleiden? Uit de roman die ik aan het afwerken ben. The last snow tiger is de titel en ik hoop binnenkort een uitgever te vinden. Door de heisa van de voorbije maanden is dat boek blijven liggen. Het gaat over de vriendschap tussen een Russisch en een Amerikaans meisje op het platteland in Wisconsin. Hun families leren elkaar beter kennen en verbroederen, tot er een tragedie plaatsvindt. In mijn roman zijn de Russen de good guys, terwijl de Amerikanen nogal wat steken laten vallen. Als je zoiets ‘revolutionairs’ durft te schrijven, ben je blijkbaar verdacht. (lacht)”
Op 9 mei gaf u een uitgebreid interview aan voormalig Fox News-anker Megyn Kelly. Een paar dagen later werden fragmenten uit dat interview gerecycleerd in een verkiezingsadvertentie voor Donald Trump. Wordt u betaald door de entourage van Trump om Biden zwart te maken?
Reade: “Nee. Ik werk voor niemand en ik heb ook geen strategie. O ja, ik heb een advocaat, daar houdt het mee op. Ik stem ook niet voor Trump. Ik ben geen lid meer van de Democratische Partij, maar zal de Democraten nooit inruilen voor de Republikeinen. Beide partijen zijn in hetzelfde bedje ziek. De VS worden gerund door miljardairs. Daar komt het in essentie op neer. Ik vind dat doodjammer, want mijn leven lang ben ik geïnteresseerd in politiek.”
Heeft Biden of iemand uit zijn omgeving inmiddels contact met u gezocht?
Reade: “Nee. Het enige wat zij doen, is me proberen kraken. Ik ben mijn werk kwijt, mijn huis. Alles. Mijn ouders en grootouders waren lid van de Democratische Partij. Ik beschouw mezelf ook als Democraat in hart en nieren. Ik sprak de waarheid over wat mij overkomen is, en kijk wat ik allemaal over me heen krijg. Geen enkele overlever mag nog meemaken wat ze mij hebben aangedaan. Ik weet dat er naast de bekende acht vrouwen nóg slachtoffers van Biden zijn, alleen durven die niet op de voorgrond te treden. De zeven andere bekende slachtoffers steunen me. Een aantal zal omwille van tactische redenen in november toch voor hem stemmen. Ze zijn doodsbang dat Donald Trump herverkozen wordt. Dat is hun keuze, maar mijn stem krijgt Joe Biden niet.”
Hebt u iets gehoord van Bidens running mate Kamala Harris?
Reade: “Zij was mijn volksvertegenwoordiger en ik heb haar talloze malen gemaild. Nooit heeft ze geantwoord.
“Ik wil dat Joe Biden op een of andere manier ter verantwoording geroepen wordt, al weet ik niet hoe. Ik vind niet dat hij de geknipte figuur is om de machtigste man ter wereld te worden, ook al is het alternatief geen haar beter. Biden lijkt een aardige opa en een lieve uncle Joe; ik heb hem leren kennen als seksueel roofdier.”
Maakt het voor u een verschil als hij gewoon zou toegeven dat hij 27 jaar geleden zwaar over de schreef is gegaan?
Reade: “Natuurlijk, maar dat zal niet gebeuren. U hoorde het hem zelf zeggen: ‘It never happened.’
© Jan Stevens