‘Ik zocht vooral relaties met mannen die me vernederden. Dat gaf me een extra kick’

Erica Garza raakte op haar twaalfde verslaafd aan porno. De volgende twintig jaar stond haar leven in het teken van masturberen, neuken en kijken naar hardcoreporno. “Schaamte was de motor van mijn verslaving. Ik kon niet genieten zonder me ook slecht te voelen.”

 

De vroege lente van 2008. De pas afgestudeerde Erica Garza leeft in New York samen met een tien jaar oudere succesvolle filmmaker die aan het afkicken is van een drankprobleem. Hij is stapelgek op haar; zij voelt vooral jaloezie. “Hij ging soms twee keer per dag naar een meeting van de Anonieme Alcoholisten (AA) en ik dacht dat hij een affaire had”, vertelt ze. “Veel later pas zou ik beseffen dat hij mijn gedrag ontvluchtte. Bij onze split verweet hij me dat ik een seksjunk was. ‘Dat zeg je omdat je me niet genoeg kan neuken’, beet ik hem toe. Terwijl ik diep vanbinnen wist dat hij volkomen gelijk had.”

In haar niets verhullende memoir ‘Getting Off’ beschrijft de inmiddels 35-jarige freelancejournaliste en schrijfster hoe ze vanaf haar twaalfde worstelde met porno en seks.

Erica Garza: “Dit boek schrijven, was een opluchting. Maar toen het ook uitgegeven zou worden, begon het nagelbijten. (lacht) Het schrijven was een vorm van therapie: ik hoopte dat ik mezelf zo beter zou begrijpen. Na publicatie was ik doodsbang voor de reacties van mijn dierbaren, zoals mijn ouders en vrienden die niets afwisten van mijn verslaving.”

 

U had uw ouders niet op voorhand verwittigd dat ‘Getting Off’ op stapel stond?

Garza: “Nee. Ik wachtte tot op het allerlaatste nippertje om hen in te lichten. ‘Mama en papa, er komt binnenkort een boek van mij over mijn nogal losbandige leven uit.’ Mijn moeder suste: ‘Liefje, we hebben je essays gelezen.’ Dat kwam voor mij als een complete verrassing. Er hadden al een paar essays van mijn hand over mijn uitspattingen online gestaan. Ik was ervan overtuigd dat mijn ouders niet eens wisten dat die artikels bestonden. Dat bleek dus een vergissing te zijn.”

 

Ze wisten dus al een poos dat u vanaf uw twaalfde een seksjunkie was, maar hadden daar nooit iets tegen u over durven zeggen?

Garza: “Precies. Ik denk dat ze het iets te onkies vonden. Mijn ouders zijn heel gewone mensen die erg van hun kinderen houden. Als het over seksverslaafde vrouwen gaat, denkt de goegemeente altijd dat die vrouwen als kind misbruikt zijn door een gezins- of familielid. Of dat ze verwaarloosd werden of slaag kregen. ‘Die arme vrouwen moéten wel getraumatiseerd zijn.’ Toch zijn er veel meer seksverslaafde vrouwen zonder zo’n bewaard verleden dan je zou denken. Ik kom uit een stabiel gezin en had een veilige kindertijd. Ik ging naar een privéschool en werd met veel zorg omringd. Ik kwam nooit iets te kort. Mijn trauma’s waren banaal: zo kreeg ik op mijn twaalfde de diagnose scoliose, mijn ruggengraat groeide krom. Dat is niet echt uitzonderlijk. Ik had wel een vrij ernstige vorm en moest dag en nacht een harnas dragen. Ik werd daarom uitgelachen op school en kreeg last van een minderwaardigheidscomplex. Ik vermoed dat het gepest de bron van mijn verslaving is. Ik ging die negatieve gevoelens te lijf met seks en masturbeerde me suf. Veel mensen zijn gechoqueerd wanneer ze horen over een twaalfjarig masturberend meisje. Maar niemand valt van zijn stoel als het gaat over jongens van twaalf die met hun flieter spelen. Vrouwen praten nooit over hun seksbeleving als jong meisje. Wat overblijft, is stilte en schaamte. Meisjes worden niet verondersteld hun lichaam seksueel te verkennen; dat is jongensterrein. Tenminste, dat kreeg ik als tiener te horen. Volwassenen deden alsof wij seksloze wezens waren. Misschien moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat ik opgroeide in een katholiek gezin. Ik zat ook op een katholieke school waar het onderwerp seks taboe was. Ik masturbeerde echt ontzettend veel en omdat seks in de ideale wereld niet leek te bestaan, begon ik te geloven dat ik gestoord was.”

 

Wij kregen te horen dat je van masturberen blind of doof werd én een pijnlijke rug kreeg.

Garza: “Echt? Ons maakten ze wijs dat er haar op je handpalmen groeide als je niet van je poesje kon afblijven. (lacht) Wat jij over die pijnlijke rug zegt, vind ik wel grappig. Want ik vreesde dat ik scoliose gekregen had door te veel met mezelf te spelen. Ik masturbeerde het liefst in een heet bad, met de douchestraal op mijn vagina gericht. Ik maakte me grote zorgen dat mijn ruggengraat misvormd geraakt was door genotzuchtig languit in dat bad te liggen. Een paar jaar lang droeg ik dat korset, en daarna werd ik geopereerd. Ik was bang dat de dokters op de röntgenfoto’s van mijn rug zouden kunnen zien dat masturberen mijn favoriete tijdverdrijf was. Het angstweet brak me uit bij de gedachte dat ze mijn ouders zouden inlichten. Ik raakte toen echt in paniek.”

 

U schaamde zich te pletter?

Garza: “Ja, schaamte vormde lang een rode draad in mijn seksbeleving. Ze was de motor van mijn verslaving. Ik kon niet genieten zonder me ook slecht te voelen.”

 

Ik was zestien in 1979; u was zestien in 1999. Voor porno moest ik op zoek naar een vies blaadje. U vond uw gerief met een muisklik op het ontluikende internet.

Garza: “O ja, het was poepsimpel om porno te vinden. Ik maakte als twaalfjarige kennis met softcoreporno via de kabeltelevisie. Ik wachtte tot mijn ouders sliepen en sloop dan uit bed om te kijken naar copulerende koppels. Ik kon zelf geen beelden kiezen, maar moest vrede nemen met wat er geprogrammeerd was. Ik genoot van de spanning. Niet veel later kreeg ik dankzij het internet toegang tot chatkamers. In die tijd moest je nog inbellen via de vaste telefoon. Ik had virtuele seks met complete vreemden. ‘Wat draag je?’ vroeg dan iemand. ‘Een kanten string’, loog ik. ‘Wat is je bh-maat?’ ‘36D.’ ‘Wat wil ik je dat ik met je doe?’ ‘Alles.’ Ik loog altijd over mijn leeftijd, tikte meestal dat ik zestien was, en had cyberseks met kerels die mijn vader, grootvader of overgrootvader hadden kunnen zijn. Zo was er de 32-jarige Jeff die het fijn vond om zichzelf op zijn kantoor af te rukken terwijl hij met mij aan het chatten was. Mijn woordenschat groeide zienderogen en ik maakte kennis met ‘vaktermen’ als ‘pik’ en ‘blowjob’. We hadden één computer en die stond in de woonkamer. Alle gezinsleden gebruikten die en dus moest ik er op letten dat ik al mijn sporen meteen wiste. Ik werd heel vaardig in het minimaliseren van beelden en in het gebruik van de escape-knop. Ik begon ook pornografische afbeeldingen van het internet te downloaden en lette er na afloop op dat ik de geschiedenis verwijderde.”

 

Hoe oud was u toen?

Garza: “Nog steeds twaalf. Er is heel wat gebeurd in dat ene levensjaar. (lacht) De volgende jaren werd het internet sneller, gesofisticeerder én een snoeptrommel voor pornoliefhebbers. Na de foto’s, volgden de video’s en het livestreamen. Telkens wanneer ik dacht: ‘Nu heb ik het wel ongeveer gehad met seks op het internet’, kwam er iets nieuws. Nachtenlang bracht ik voor dat computerscherm door, masturberend. Het werkte als een drug. Van zodra ik me emotioneel ietwat gedestabiliseerd voelde, zocht ik troost in internetseks, logde ik in een chatroom in en was ik weg van de wereld. Nadat ik klaargekomen was, voelde ik heel even verlossing, maar meteen daarna voelde ik me terug ellendig, en vluchtte ik snel weer weg in cyberseks. Zo evolueerde ik pijlsnel naar dwangmatige masturbatie. Ik masturbeerde wanneer ik thuiskwam van school, voor het avondeten, na het avondeten, in de toiletten op school, voor de lunch, na de lunch… Ik moest het masturberen soms uitstellen omdat er praktische bezwaren in de weg stonden. Op die momenten nam de geilheid in mijn lichaam immense proporties aan. Wanneer ik dan eindelijk op mijn slaapkamer of in de badkamer belandde, beleefde ik waanzinnige orgasmes waarbij het leek alsof mijn hoofd explodeerde. Ik vingerde mezelf soms uren aan een stuk.”

 

Hoe ging het ondertussen met uw studies?

Garza: “Uitstekend. Tijdens de lessen focuste ik me op mijn schoolwerk en thuis op mijn vagina en virtuele porno. Ik had niet veel vrienden en ik denk dat ik nogal een asociale indruk op mijn klasgenoten gemaakt moet hebben. Ik had de neiging mezelf te isoleren van de rest van de groep. Ik voelde me nooit op mijn gemak tussen leeftijdsgenoten en klapte soms dicht als iemand me aansprak. Communiceren en sociaal zijn was voor mij een kwelling.”

 

Op uw veertiende werd u geopereerd aan uw rug en was u bevrijd van dat harnas. Dat was geen bevrijding uit uw sociale isolement?

Garza: “Het ging daarna wel beter, maar dat emotionele trauma veroorzaakt door de pestkoppen uit mijn klas, zat er nog steeds. Ik vertrouwde mensen niet helemaal en bleef op mijn hoede. Mijn ouders hadden nooit echt in de gaten dat er iets ernstig mis was met mij. Ik denk wel dat ze doorhadden dat ik gepest werd. Want toen ik met dat harnas rondliep, vroeg ik hen vaak of ik school een dagje mocht overslaan. Ze moeten ook wel gezien hebben dat er bijna geen klasvriendjes meer langskwamen van zodra ik dat ding droeg. Een paar dagen voor de operatie vroegen ze of ik van school wou veranderen. Als ik ja zei, zou ik naar mijn gevoel meteen ook toegeven dat er iets met mij aan de hand was, dus zei ik: ‘Nee, hoor.’ Ik verzekerde hen dat alles oké was.”

 

Uw ouders hebben u nooit betrapt tijdens het kijken naar porno?

Garza: “Nooit. Dat was ook mijn grootste nachtmerrie. Die angst maakte me erg paranoïde. Ik stond vaak aan de deur te luisteren of er iemand op komst was. Toen ik een laptop had, trok ik me ermee terug op de wc als mijn ouders sliepen.”

 

In cyberspace neukte u er als twaalfjarig meisje stevig op los, maar in het echte leven verloor u uw maagdelijkheid op uw zeventiende, wat niet uitzonderlijk jong is.

Garza: “Nee, dat is zo. Ik geloofde dat ik in één klap van mijn verslaving aan cyberseks verlost zou zijn als ik kennis gemaakt had met the real stuff. Vanaf dan zou ik een ‘normaal’, gezond meisje worden. Mijn ontmaagding door een tien jaar oudere Mexicaanse autotechnieker stelde niet veel voor. Alleen ruilde ik vanaf dan de ene man in voor de andere. Ik bleef even vaak porno kijken en even hard masturberen. De interessante denkbeelden van de mannen interesseerden me niet; wel hun vaardigheden in bed. Virtuele seks en soloseks kregen er een nieuwe dwangmatige variant bij: neuken met zoveel mogelijk kerels. Mijn hele leven draaide rond seks. Ik kickte erop om keihard, tot bloedens toe geneukt te worden. Elke man die me wou, kon me krijgen.”

 

Hoe overwin je een verslaving aan een menselijke basisbehoefte: seks?

Garza: “Dat heeft ontzettend lang geduurd en kon pas vanaf het moment dat ik in staat was om de waarheid te vertellen. Eerst moest ik afstand nemen van al mijn leugens en bereid zijn om me kwetsbaar op te stellen. Ik was jaren in therapie, maar heb toen nooit verteld dat ik aan seks verslaafd was. Ik lag met mezelf mentaal en emotioneel in de knoop en praatte daar over met mijn therapeut; over de échte oorzaak had ik het nooit.

“Als seksverslaafde had ik continu het gevoel dat ik geen controle had over mezelf. Ik had geen macht over mijn eigen leven en slaagde er niet in om iets dat zo vernietigend was stil te leggen. Ik had continu onveilige seks met wildvreemden. Ik zocht vooral relaties met mannen die me vernederden of waarbij ik het gevoel kreeg dat ik gebruikt werd. Dat gaf me een extra kick. Ik gebruikte zelf ook mijn partners; intimiteit of liefde waren ver zoek. Niet dat ik afkerig stond van liefde. Integendeel, ik had altijd gehoopt dat ik liefde en geborgenheid zou ervaren tijdens het neuken. Maar het waren louter mechanische bewegingen, gericht op dat zoveelste orgasme, zonder emotionele band met degene met wie ik aan het rampetampen was. Tijdens mijn ‘nuchtere’ momenten voelde ik me vooral eenzaam en het niet waard om geliefd te worden. Ik besefte dan dat mijn seksverslaving mijn ondergang betekende, maar ik kon er niet mee stoppen. Want een deel van mezelf genoot ervan. Ik voelde de adrenaline door mijn lijf pompen. Het was spannend en opwindend en tijdens het vrijen vergat ik de rest van de wereld.”

 

Wat was uw meest beschamende ervaring?

Garza: “Ach, er waren er zoveel. Alleen ervaarde ik dat op het moment zelf niet zo. Een jaar of acht geleden was ik met mijn toenmalige lief op vakantie in Europa. Hij kwam er bij toeval achter dat ik me in Barcelona had laten vingeren door een Colombiaan. Mijn vriend was er het hart van in en in plaats van de brokken te proberen lijmen, dook ik met een Franse kelner in bed die me neukte als een wild beest. Ik genoot. Meteen daarna dook ik met nog een andere Franse kelner de koffer in. Hij nam me mee naar het huis van een vriend, want zijn vrouw zat thuis op hem te wachten. Diezelfde week neukte ik nog met twee Spanjaarden en een Duitser. Telkens zonder condoom. Romantische etentjes en geflirt waren aan mij niet besteed. Eén oogopslag was voldoende.

“Marathonseks met wildvreemden was mijn permanente poging om te ontsnappen aan mijn angsten en onzekerheden. Intussen masturbeerde ik me ook nog eens lamme vingers terwijl ik porno keek. Meer dan twintig jaar lang. In mijn meest favoriete pornovideo aller tijden figureren twee zwetende vrouwen die zich in alle mogelijke standjes laten berijden door vijftig bronstige heren. Ik was totaal losgeslagen en het leek quasi onmogelijk om te stoppen. Ik durfde er met niemand over praten en had nooit andere vrouwen horen vertellen over hun problematische omgang met seks. Er is geen betere brandstof voor verslaving denkbaar dan schaamte en stilte. Ik geloof echt dat ik een ander pad gekozen zou hebben als ik verhalen van vrouwen gehoord had over hun gevecht met hun seksverslaving. Dat is een van de redenen waarom ik mijn boek geschreven heb.”

 

Promiscuë mannen worden gezien als viriele kerels, terwijl promiscuë vrouwen het label ‘manziek’ krijgen opgekleefd?

Garza: “Ja. Het is voor mannen sowieso makkelijker om over hun seksleven te praten, op wat voor manier dan ook. Maar het wordt als onnatuurlijk beschouwd als een vrouw durft te zeggen dat ze veel behoefte aan seks heeft. Kranten houden van sensationele titels en maken van een vrouw met een grote seksdrive vaak een karikatuur. Ze noemen haar dan een ‘nymfomane’, terwijl mannen en vrouwen niet zo heel erg van elkaar verschillen als het op seks aankomt. Toen mijn eerste essay over mijn verslaving verscheen, kreeg ik veel reacties van zowel vrouwen als mannen. Ook nu na dit boek stromen de reacties binnen. Ze vertellen allemaal dezelfde verhalen, over het gebrek aan controle en schaamte.”

 

Wanneer besloot u om uw seksverslaving aan te pakken?

Garza: “Toen ik vlak voor mijn dertigste verjaardag voor de zoveelste keer door mijn sekshonger een relatie om zeep hielp.”

 

Want bij sommige van uw sekspartners speelde liefde wel een rol?

Garza: “Ja. Van zodra ikzelf een prille vorm van liefde voelde, bij mijn partners of bij mezelf, blies ik de relatie op. Ik had daar een heilige schrik voor. Maar die keer dat ik op het einde van mijn 29e levensjaar opnieuw een ontluikende liefdesrelatie opblies, was de keer te veel. Nadien crashte ik totaal. Bijna twee decennia lang kon ik het stemmetje in mijn hoofd onderdrukken dat zei: ‘Je hebt een probleem.’ In het voorjaar van 2012 begon het zo hard te roepen dat ik het niet langer kon negeren.

“Ik las ‘Eat, pray, love’ van Elizabeth Gilbert. In dat boek vertelt ze hoe ze als dertigjarige succesvolle schrijfster haar ogenschijnlijk gelukkige huwelijk opbreekt en aan een spirituele zoektocht naar zichzelf begint. Ze komt zo op het Indonesische eiland Bali terecht. Daar reisde ik na mijn crash ook heen en begon ik mezelf te verzorgen. Ik mediteerde er in de rijstvelden van Ubud en beoefende er elke dag yoga. Geleidelijk aan leerde ik mijn gedachten te focussen op andere dingen dan seks. Een yogalerares hielp me mijn hoofd vrij te krijgen en na te denken over mijn verleden. Hoe was het mogelijk dat ik zo extreem eenzaam geworden was, wegvluchtend in neuken en porno?

“Tijdens een yogasessie ontmoette ik de Australische jazzmuzikant Willow Neilson, de man die ik in mijn boek River noem en op wie ik verliefd werd. We trouwden later en hebben nu samen een dochter. Klinkt dat alsof ik als hulpeloos vrouwtje gered ben door een sterke man? (lacht) Zo was het echt niet, maar hij was wel de eerste bij wie ik me voldoende veilig voelde om àlles te vertellen, ongecensureerd en onopgesmukt. Tot mijn grote verbazing zette hij het niet op een lopen. Misschien was ik dan toch geen monster dat de liefde niet waard was. Terug in de VS ging ik naar meetings van de anonieme seksverslaafden. Net als de alcoholverslaafden van de Anonieme Alcoholisten streven zij via een twaalf stappenplan ‘nuchterheid’ na.”

 

Een anonieme alcoholist weet dat hij een leven lang de drank links moet laten liggen. Moet een anonieme seksverslaafde levenslang lust en seks afzweren?

Garza: “Goh, dat is een lastige kwestie. Elke anonieme seksverslaafde volgt zijn unieke weg naar herstel. In het begin ging ik driemaal per week naar de twaalf stappen-meetings van de Sex and Love Addicts Anonymous (SLAA). Zij adviseren om de prikkels tot een minimum te herleiden. Ik nam me voor om nooit meer naar porno te kijken en om enkel seks te hebben met mijn man. Ik beloofde om voortaan monogaam door het leven te gaan en legde mezelf strikte regels op. Dat was goed voor een tijdje, omdat ik zo mijn vastgeroeste patroon kon doorbreken. De regels zorgden voor rust, waardoor ik terug kon ademhalen en meer grip kreeg op mijn bestaan. Maar na verloop van tijd begon dat keurige leven onecht aan te voelen. Ik verlangde naar authenticiteit en wou achterhalen of ik het me kon permitteren de vrouw te zijn zoals ik me voelde: experimenteel en open van geest. Zou dat mogelijk zijn zonder te liegen tegen mijn geliefden en zonder een spoor van vernieling achter te laten? Intussen ben ik een andere richting ingeslagen dan die van de SLAA. Van mijn twaalfde tot mijn dertigste volgde ik mijn genotzuchtige pad, zonder compromissen, enkel gericht op mijn eigen bevrediging. Daarna volgde ik het pad van de absolute onthouding. Nu probeer ik een weg tussenin te vinden. Ik denk dat ik dat op mijn 35^e wel aankan.

“Af en toe kijk ik terug porno. Niet omdat dat moét, maar omdat ik het leuk vind. Mijn man en ik hebben net een korte vakantie achter de rug op een ‘clothing optional resort’, een feminisme voor een vakantiedomein voor swingers. (lacht) Ik hoor sommigen nu denken: ‘Maar zij is een seksverslaafde, dan moet ze haar vakantie toch niet doorbrengen in een parenclub of naar porno kijken?’ Het grote verschil met vroeger is dat ik nu niet met andere mannen de liefde bedrijf uit schaamte of zelfvernietigingsdrang, maar omdat ik dat als gezonde volwassen vrouw samen met mijn man nu eenmaal graag wil. Ik ben ervan overtuigd dat een plek in het midden mogelijk is, tussen de allesvernietigende genotzucht en de totale onthouding in. Ik geloof echt dat het kan om op een verantwoorde manier porno te kijken, zoals het ook kan om op een verantwoorde manier alcohol te drinken.”

 

Alleen is porno door het mobiele internet nu altijd en overal.

Garza: “Dat kun je het internet toch niet kwalijk nemen? Alles hangt af van de motivatie van de gebruiker. Voedsel is ook alomtegenwoordig: de motieven van elk individu bepalen of iemand gezond eet of obesitas krijgt. Het is trouwens ook niet omdat je veel porno kijkt, dat je seksverslaafd wordt. Misschien heb je gewoon een stevig ontwikkeld libido. Porno is niet slecht of problematisch. Mensen kunnen zowat alles op een ongezonde manier gebruiken.”

 

U beschouwt zichzelf als genezen?

Garza: “Ja. Een van de redenen waarom ik afscheid nam van de SLAA, is omdat ik bij het begin van elke meeting moest zeggen: ‘Ik ben seksverslaafd en sta daar machteloos tegenover.’ Ik beschouw mezelf helemaal niet als een willoos slachtoffer van mijn seksverslaving. Ik geloof ook niet dat ik er voor de rest van mijn leven machteloos tegenover sta. Ik heb in het verleden zwaar met mijn seksverslaving geworsteld, maar nu is dat voorbij. Ik ben gezond.”

 

U bent niet bang dat u door uw boek de rest van uw leven het stigma van seksverslaafde zal dragen?

Garza: “Ik zie dat niet als een ‘stigma’. Ik schaam er ook niet meer voor. Niemand kan me ooit meer vernederen dan ik mezelf vernederd heb. Ik ben de schaamte voorbij. Het is toch goed dat ik door met mijn verhaal in de openbaarheid te treden, anderen kan helpen? Ik beschouw dit boek als mijn bijdrage aan een betere wereld. Ik ben heel fier dat ik het aangedurfd heb om een groot probleem aan te kaarten waar iedereen over zwijgt. Seksverslaving is veel meer verspreid dan algemeen wordt aangenomen. De medische wereld draagt een grote verantwoordelijkheid, want veel dokters betwijfelen dat het een geestelijke ziekte is. Seksuele verslaving staat niet meer in de officiële handleiding voor psychische stoornissen. Veel lotgenoten blijven zo in de kou staan.”

 

Erica Garza, Getting Off, Simon & Schuster

 

(c) Jan Stevens